De eerste jaren na de academie heb ik als een soort razende geschilderd en getekend; hierbij was voor mij ook vooral de vraag centraal waar ik zelf stond en wat de academie mij had gebracht. Expressionisme om vast te houden aan de tienerdroom van de vrije kunstenaar die doek na doek zichzelf en daardoor de wereld ontleedt. Probleem hierbij echter was dat mijn wereld nogal klein is in het stadje waar ik woon en ik mij na de academie compleet opgebrand voelde. Heb nooit echt een technisch hoog niveau qua schilderen en tekenen bereikt maar denk ook dat voor mij persoonlijk de dramatische bijna grotbewoner-achtige handeling van uit het niets op de muur (of tegenwoordig papier/doek) laten ontstaan van werelden iets is wat ik in mijn behoefte naar verhalen op de academie jarenlang onderdrukt heb en slechts sporadisch naar buiten liet komen in de begeleidende teksten voor mijn werk.
