Langs de Neder-Rijn tussen Beusichem en Wageningen stond deze koe (ik denk een Holstein-Friesian zwartbont) fier in het landschap tussen het hoge gras wat de krib langzaam heeft overgenomen. Door de foto een wat oude tint te geven lijkt het alsof we hierbij even terug de geschiedenis in gaan.
Voldaan van de jaarlijkse dans der lente, krullen de bomen als een behaaglijke deken om mij heen, terwijl het door de regen vochtig geworden wandelpad knispert en kraakt met hier en daar een glinsterende ster op de huid van een naaktslak, een kever of een ander insect die zich hier in deze door de natuur omarmde wereld heeft teruggetrokken. Sprookjestaal fluistert in het geritsel van bladeren.
Al spelend in het bos met een speciaal mistfilter ontstond deze foto, het wandelpad wat langzaam wordt verzwolgen door de bomen en struiken lijkt van een afstand bekeken te worden vanuit mijn cocon, mijn ogen die te klein zijn om het hele bosrijke schouwspel in zich op te nemen. De blauwe tinten geven het geheel een nachtelijk ietwat duister gevoel.
Als ik via de Opstalstraat Erichem kom inrijden heb ik altijd het gevoel een pittoresk Frans bergdorpje te naderen. De goed onderhouden Sint-Joriskerk steekt puntig uit boven de bomen, de begraafplaats rondom de kerk is bedekt met een woekerende treurwilg, rozen kleuren de toegangsweg, en de oude huisjes langs de dijk slingeren je terug het verleden in.
Terwijl de warmte langzaam verdreven wordt door wolkenvelden en flinke regenbuien wagen de kersen zich aan een groeispurt. Ze kleuren nu snel bij, en binnen enkele dagen zullen deze zachtrode kersen uitgroeien tot sappige bordeauxrode vruchten.
