wandeling – Jean-Paul Opperman

Skip to the content Skip to the main menu

Fotograaf / Beeldend Kunstenaar

Home
Beeldende Kunst
Fotografie
Over mij
Contact

Fotograaf / Beeldend Kunstenaar

Home
Beeldende Kunst
Fotografie
Over mij
Contact

Search for:

Normaal ben ik nogal huiverig voor het plaatsen van foto’s met daarop oudere mensen of kinderen in al dan niet compromitterende houding. Voor deze 3 foto’s wil ik daarop een uitzondering maken. Gisteren stond ik al een half uur naar de boom in de Ambtmanstuin te kijken. Ik moet nog een foto maken voor een serie waarbij het liefst 2 duiven op de tak zitten in de zon. Je raadt wellicht al dat het zo’n soort idee is wat in de werkelijkheid nooit gebeurd. Vorige week zag ik ze zitten dus ik dacht die zullen er wel vaker zitten. Niet dus! Enfin ik zat al een kwartier in gereedheid met mijn camera en statief op het kozijn van het voormalige koetshuis in de tuin toen al rustig schuifelend deze mevrouw op mij toe kwam en mij vroeg: “Wat zit u hier alleen?”, dus ik zeg tegen die mevrouw: “Ik wacht op een duif”, waarna de mevrouw mij aankeek alsof ik lichtelijk de kluts kwijt was. Niet vreemd, want dat denken mensen wel vaker en het is natuurlijk altijd leuk om dat beeld een beetje te cultiveren. De mevrouw ging voor mij staan en zei abrupt: “hoe oud denkt u dat ik ben?”, waarop ik na een korte overpeinzing zei: “ongeveer 80,” ik wilde immers niet zeggen: “nou u lijkt me wel 100”, want zo zag ze er ten eerste niet uit en ten tweede weet ik van mijn eigen oma die 92 is dat je nooit te oud moet schatten omdat ze daar heel trots op zijn. “91,” zei ze met een glimlach “en ik wandel nog steeds dagelijks, weliswaar met een rollator maar toch!”. “Zo’n hoge leeftijd had ik nooit verwacht”, zei ik een beetje huichelachtig schalks . Toen ze doorliep en ik haar daarna op het bankje zag zitten kwam ze weer overeind en op mij toegelopen met de vraag: “Hoe kom ik nou uit dit park, is dit de goede weg?!”, waarop ik haar de goede weg aanwees. Alvorens ze bij mij aankwam liet ze plotsklaps haar rollator in de steek en stapte als een tamelijk goed ongeschonden maar toch krakend bouwwerk voorzichtig de tuin in tussen de paarsblauwe bloemen en begon ze te plukken. Haar andere arm had ze al vol met groene takjes die ze eerder geplukt had. Mij persoonlijk raakte dit diep, kinderen plukken bloemen en men heeft het altijd over oud en wijs zijn; voor mij was dit juist erg vertederend onschuldig. Als je verstandelijk beperkt bent, je leven zich in een fase van voltooiing bevindt, de gedachten los van de tijd voort groeien en je het geluk kunt opporren om het mooie te zien in een bloem, alsof je een jong meisje bent van 9 jaar in plaats van 91. Voor dit kleine moment om dit te zien zei ik zacht in mijzelf: - al ben ik daar altijd wat sceptisch in – met name door al dat belachelijke nieuws van ouderenmishandelingen en veiligheid en overlast en gevaren om iets te breken en de situatie juist inschatten en nog veel meer, “wat is het leven toch intens bedroevend werkelijk prachtig mooi in zijn kleine gefacetteerde vlakjes die schitteringen teweeg brengen bovenop de stroom van eb en vloed”. Toen ik wegging uit het park vroeg ze mij of ik haar even kon helpen omdat ze niet alleen durfde over te steken en weer kwam daar de vraag: “Hoe oud denkt dat ik ben,” terwijl ze een beetje priemend mij aankeek en dus duidelijk haar eerdere vraag vergeten was “zegt u hoe oud ben ik?” Wederom probeerde ik even na te denken en zei toen: “Als ik u goed bekijk,” met een luide stem zodat ze mij goed kon horen “achterin de 70,” terwijl ik lichtelijk gegeneerd om mij heen keek en vervolgens weer naar de mevrouw haar gezicht draaide alsof ik een duidelijke weloverwogen schatting wilde doen: “78?”. Haar korte en krachtige antwoord luidde wederom: “91, meneer!”.

De familie slak maakt een wandeling – net als mij in het Zoelsense bos, ik door het hele bos, de slag over een tak - moeder slak bewaakt de boel terwijl de baby slak zich langzaam en wat onwennig een weg baant over de dunne tak, het is als balanceren op een koord terwijl de kleefstof van de slak de slak op haar plaats houdt. Het valt mij op hoeveel slakken er bij vochtig weer zijn, vaak als ik ze op het pad zie tijdens het wandelen pak ik ze op om ze aan de zijkant in het groen te zetten. Het is niet leuk om te horen hoe een slak zijn leven verliest onder je voeten met een luide krak, dus hoewel het misschien weinig toevoegt aan het bestaan is het idee dat je een klein leven kan redden wel geruststellend.

Molen de Korenbloem met op de voorgrond de nog kleine kalebassen.

Het slakje zit een beetje op de dunne tak alsof ie ieder moment een duik wil gaan maken.