Al doodelend met het kleine penseeltje wiebelen de kleine lijntjes voor mij uit, veel zie ik er eerst niet van. Samenhang, begrip; twijfel over kunnen, vertrouwen in uitbeelden, rolbuitelen over elkaar heen als gedachten komen en gaan. Zweven op een kleine bol; een drone van hoofd ver verheven boven de kiek – dwaalpaarden op dwaalspoor in een klein avontuur.
Langzaam ontstaat een kleine serie beeldjes gemaakt langs de Waal, beelden gemaakt van gevonden voorwerpen, bakstenen, stukjes plastic – een aangespoelde schoen – blokjes zwart gevulkaniseerd steen; in de branding van een zich terugtrekkende rivier. Man met pijp, het pijpje lag dobberend in een plasje drijfmodder terwijl het steentje met naar wat mij meteen aan ogen deed denken perfect paste bij een stuk verweerde baksteen wat ik even verderop tussen de talloze “niet” passende stenen zag liggen.
Hier langs de Waal, ooit in een ver verleden voor hele families van jong tot oud het strijdtoneel tussen water en zand om de beste stenen te bakken, zijn de achtergebleven bakstenen de stille ooggetuigen van dit door de tijd verlaten toneel.
De nacht hing als een streperige oase van herinneringen aan grijswitte sneeuwval op televisie uit de tijd dat uitzendingen na middernacht stopten – boven mij; in het donker krioelden de witheldere sterrenpuntjes zich voort; wie trekt de lijn en valt naar de aarde? In een kring was het de zon die zich als eerste liet zien, die ochtend.
Het fruit hangt ergens verdwaast boven hem op een tafel, als zou het een eigen universum zijn – zijn gedachten stonden hem (nog) niet toe het tekenen van een kind achter hem te zien.
Al wandelend langs het strand zag ik een hevig verweerd blauw balletje liggen en toen ik even later tussen alle stenen de zwarte gebroken steen zag liggen die ongeveer dezelfde vorm als het blauwe balletje had was er voor mij al snel een beeld geboren; de schelp die mij als een vrolijke snuiter aankeek miste alleen nog haar twee “schelpé” oogjes.
