Terwijl de zon brandend hoog aan de hemel hangt, en de wolken langzaam samen stromen in hun behoefte om voor donderende bliksems te zorgen, dobberen de jonge liefelijke kuikens op het water; zich ongewis van de wereld rondom hen. Moeder en vader zwaan verzorgen hun kroost, ze wiegelen al slingerend hun nek naar de bodem van de sloot, op zoek naar verse waterplantjes. De onschuldige fijne dagen van warmte, én watergekletter.
Terwijl even verderop de jaarlijkse kunstmarkt wederom veel bezoekers trekt, vermaken andere mensen zich op het water. Bootjes dobberen als een vrolijk lint over de Korne in Buren, terrasjes zitten vol, en de lente lijkt zowaar een gecamoufleerde zomer.
Al wandelend over de Wetlands langs de Waal viel mijn oog op de vele gebroken en voor herinnering achtergelaten ganzeneieren. Sommige nog nog vochtig en donzig – geroofd en leeg gesabbeldl. Mei – alle vogels leggen een ei, en de roofdieren en vogels nemen het er goed van. Het blad aan de bomen geeft een frisse geur; een kale vlakte is plotsklaps ingenomen door een legertje paardenbloemen, distels, fluitenkruid, koolzaad en al die andere bloemgroensoorten waar ik de naam niet van weet – het is de natuur, zij die wedergeboorte begeert heeft.
De ordening van haar veren; vakkundig en erkentelijk gerangschikt om nog eenmaal haarzelf als koningin ten tonele te voeren; voor opening in de stralende zon de tintelende lichtparels als applaus in ontvangst te nemen, zó klein streelt de jeugd haar herinnering voor de oude zwaan verblind door zonlicht; maan noch sterren zouden haar wakker maken – de lente bekroop haar uitgedoste zijn voorwaarts.
De winter is in slaap gesust, en beleeft de romantiek van de lente. De velden komen tot leven, mugjes dansen rondom de poeltjes, af en toe is er een vlinder te zien en de boterbloemen rukken op. De velden worden ingenomen, het gras wordt verstrengeld, paardenbloemen laten hun pluisjes dartelen en de boerderijen hebben het winterjuk van zich afgeschud.
